വാതിലില്‍ ഇടതടവില്ലാതെ ശക്തിയായി ആരോ മുട്ടുന്നു.ഫാദര്‍ ജോസഫ്‌ തപ്പിത്തടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു സമയം നോക്കി.വെളുപ്പിന് ഒരു മണിയോടടുക്കുന്നു.
പ്രചണ്ഡമായ ഒരു താളത്തോട്‌ കൂടി പ്രകൃതി ഉറഞ്ഞു തുള്ളിയ രാത്രി.മഴ ഇനിയും ശമിച്ചിട്ടില്ല.വന്യമായ കാറ്റിന്‍റെ ഹുങ്കാരം.പ്രകൃതി അതിന്‍റെ സംഹാര രൂപത്തിലാണ്.
വീണ്ടും വാതിലില്‍ മുട്ട്.
ആരാണീ അസമയത്ത്?
ഫാദര്‍ വാതില്‍ക്കലേക്ക് നടന്നു.വെളിച്ചത്തില്‍ കുളിച്ചിട്ടും ഇരുട്ട് ഘനീഭവിച്ചത് പോലെ ഒരു രൂപം വരാന്തയില്‍.,.പെട്ടെന്ന് അത് ചില്ല് ജനാലയ്ക്ക് അരികില്‍ വന്നു കൈ കൂപ്പി നിന്നു.കൈകള്‍ക്കുള്ളില്‍ എന്തോ അടുക്കി പ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.മുഖം പരിചയമുള്ളതായി തോന്നി.ഫാദര്‍ വാതില്‍ തുറന്നു.
" മോളെ...നീ...ഈ സമയത്ത്..?? "
രക്തം വിയര്‍ക്കുന്ന ഗത് സമെന്‍ അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ തളം കെട്ടി ക്കിടക്കുന്നത് ഫാദര്‍ കണ്ടു.മനുഷ്യ വ്യഥകള്‍ ഒരുപാട് കണ്ടും കേട്ടും തഴക്കം വന്ന ആ ജ്ഞാനവൃദ്ധന്‍റെ ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് അവളുടെ മനസ്സിനെയും ആവശ്യത്തെയും തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
" അച്ചോ ..എനിക്കൊന്ന്..."
അച്ചന്‍ അവളുടെ കരം ഗ്രഹിച്ചു.
ക്ലാര.
"ഭ്രാന്തന്‍റെ കാലിലെ വ്രണമാകാന്‍ കൊതിച്ച കാല്പനികത മുറ്റിയ ക്ലാരയല്ലച്ചോ ഇത്.ഞാനൊരു വ്രണമാണ്.ഒരിക്കലും ഉണക്കില്ലാത്ത ചോരയൊലിക്കുന്ന വ്രണം."
പള്ളിക്കമ്മിറ്റിയിലെ ചില പുഴുക്കുത്തുകള്‍ക്കെതിരെ തിരിഞ്ഞതിന് വിചാരണ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞ് സ്വകാര്യ സംഭാഷണത്തില്‍ അവള്‍ പറഞ്ഞ ആ വാക്കുകള്‍ ഫാദര്‍ ഒരിക്കല്‍ കൂടി ഓര്‍ത്തു.
ഒരു പാതിരിക്ക് ഓരോ കുമ്പസാരങ്ങളും ഓരോ പരീക്ഷണങ്ങളാണ്.മറ്റു മനുഷ്യരുടെ വ്യഥകളും രഹസ്യങ്ങളും പേറുന്ന ജീവനുള്ള ഒരു കുമ്പസാരക്കൂടാണ് പുരോഹിതന്‍.,.മനസ്സിനെ ബലപ്പെടുത്താനുള്ള കൃപ യാചിച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം ഇരുവശങ്ങളിലും ദ്വാരങ്ങളുള്ള ആ മരക്കൂടിലേക്ക് കയറി.മനസ്സില്‍ ഒരു ക്രിസ്തു കുരിശിലേക്കു കയറിക്കിടന്നു.
എന്തുചെയ്യണം എന്നറിയാതെ ഫാദര്‍ ജോസഫ്‌ ഇരുന്നു.അത്രയ്ക്ക് ഹൃദയ ഭേദകമായിരുന്നു അവളുടെ കരച്ചില്‍.,.ഇത്രയും വര്‍ഷത്തെ വൈദിക ജീവിതത്തിനിടയില്‍ ഒരു മനുഷ്യനും ഇതുപോലെ കുമ്പസാരക്കൂടിനടുത്തിരുന്നു ഹൃദയം പിളര്‍ന്ന്നിലവിളിച്ചതായി അദ്ദേഹം ഓര്‍ക്കുന്നില്ല.പലതവണ ക്ലാരെ എന്ന് വിളിച്ചെങ്കിലും കരച്ചില്‍ നിന്നില്ല.മിനിട്ടുകള്‍ നീണ്ട തീവ്രമായ നിലവിളിക്ക് ശേഷം ക്ലാര ഒന്നടങ്ങി.അവളുടെ ചങ്കിലെ ദുഃഖത്തിന്‍റെ മേഘവിസ്ഫോടനത്തെ ഏറ്റുവാങ്ങാന്‍ മഴയത്ത് നില്‍ക്കാന്‍ ശിക്ഷ വിധിക്കപ്പെട്ട ഒരു ബാലന്‍റെ മനസ്സുമായി ഫാദര്‍ തയാറായിരുന്നു.
അനക്കമൊന്നുമില്ല
.
അദ്ദേഹം തല തിരിച്ചു നോക്കി.
അച്ചന്‍ വേവലാതിയോടെ പള്ളി വരാന്തയിലേക്കിറങ്ങി.മങ്ങിയ വെട്ടത്തില്‍ ക്ലാര നടന്നു പോകുന്നത് അദ്ദേഹം അതിശയത്തോടെ അതിലധികം വിങ്ങലോടെ കണ്ടു നിന്നു.
തിരിച്ചു പള്ളിക്കകത്ത്‌ കയറിയ ഫാദര്‍ കുമ്പസാരക്കൂടിനടുത്തു കിടന്ന പ്ലാസ്റ്റിക്‌ കവര്‍ കൈയിലെടുത്തു.
ഒരു സാരി......മന്ത്രകോടി പോലെ.
പൊട്ടിയ ഒരു താലിമാല.
പിന്നെ....ഒരുള്‍ക്കിടിലത്തോടെ അദ്ദേഹം കണ്ടു.കഠാരയില്ലാത്ത ഒരു തോലുറ.!!
ഫാദറിന്‍റെ ഹൃദയത്തിലൂടെ ഒരു വാള്‍ കടന്നുപോയി.
വേപഫുവോടെ ആ വൃദ്ധന്‍റെ മനസ്സ് ക്ലാരയ്ക്ക്‌ പിറകെ പാഞ്ഞു.
തണുത്ത ആ രാത്രിയില്‍ അനേകം മനോവേദനകളുടെ സ്പന്ദനങ്ങള്‍ ഏറ്റുവാങ്ങിയ മരക്കൂട് ഒരു പൊള്ളയായ നെഞ്ചിന്‍ കൂട് പോലെ വിറപൂണ്ടു നിന്നു.
എന്ത് വേണ്ടൂ എന്നറിയാതെ അതിന്‍റെ നിഴലില്‍ വൃദ്ധനായ ആ പാതിരിയും.
(കടപ്പാട്-ശ്രീ ബോബി ജോസ് കട്ടികാടിന്‍റെ ഹൃദയ വയലിനോട്‌),)
പ്രചണ്ഡമായ ഒരു താളത്തോട്‌ കൂടി പ്രകൃതി ഉറഞ്ഞു തുള്ളിയ രാത്രി.മഴ ഇനിയും ശമിച്ചിട്ടില്ല.വന്യമായ കാറ്റിന്‍റെ ഹുങ്കാരം.പ്രകൃതി അതിന്‍റെ സംഹാര രൂപത്തിലാണ്.
വീണ്ടും വാതിലില്‍ മുട്ട്.
ആരാണീ അസമയത്ത്?
ഫാദര്‍ വാതില്‍ക്കലേക്ക് നടന്നു.വെളിച്ചത്തില്‍ കുളിച്ചിട്ടും ഇരുട്ട് ഘനീഭവിച്ചത് പോലെ ഒരു രൂപം വരാന്തയില്‍.,.പെട്ടെന്ന് അത് ചില്ല് ജനാലയ്ക്ക് അരികില്‍ വന്നു കൈ കൂപ്പി നിന്നു.കൈകള്‍ക്കുള്ളില്‍ എന്തോ അടുക്കി പ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.മുഖം പരിചയമുള്ളതായി തോന്നി.ഫാദര്‍ വാതില്‍ തുറന്നു.
" മോളെ...നീ...ഈ സമയത്ത്..?? "
രക്തം വിയര്‍ക്കുന്ന ഗത് സമെന്‍ അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ തളം കെട്ടി ക്കിടക്കുന്നത് ഫാദര്‍ കണ്ടു.മനുഷ്യ വ്യഥകള്‍ ഒരുപാട് കണ്ടും കേട്ടും തഴക്കം വന്ന ആ ജ്ഞാനവൃദ്ധന്‍റെ ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് അവളുടെ മനസ്സിനെയും ആവശ്യത്തെയും തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
" അച്ചോ ..എനിക്കൊന്ന്..."
അച്ചന്‍ അവളുടെ കരം ഗ്രഹിച്ചു.
ക്ലാര.
"ഭ്രാന്തന്‍റെ കാലിലെ വ്രണമാകാന്‍ കൊതിച്ച കാല്പനികത മുറ്റിയ ക്ലാരയല്ലച്ചോ ഇത്.ഞാനൊരു വ്രണമാണ്.ഒരിക്കലും ഉണക്കില്ലാത്ത ചോരയൊലിക്കുന്ന വ്രണം."
പള്ളിക്കമ്മിറ്റിയിലെ ചില പുഴുക്കുത്തുകള്‍ക്കെതിരെ തിരിഞ്ഞതിന് വിചാരണ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞ് സ്വകാര്യ സംഭാഷണത്തില്‍ അവള്‍ പറഞ്ഞ ആ വാക്കുകള്‍ ഫാദര്‍ ഒരിക്കല്‍ കൂടി ഓര്‍ത്തു.
ഒരു പാതിരിക്ക് ഓരോ കുമ്പസാരങ്ങളും ഓരോ പരീക്ഷണങ്ങളാണ്.മറ്റു മനുഷ്യരുടെ വ്യഥകളും രഹസ്യങ്ങളും പേറുന്ന ജീവനുള്ള ഒരു കുമ്പസാരക്കൂടാണ് പുരോഹിതന്‍.,.മനസ്സിനെ ബലപ്പെടുത്താനുള്ള കൃപ യാചിച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം ഇരുവശങ്ങളിലും ദ്വാരങ്ങളുള്ള ആ മരക്കൂടിലേക്ക് കയറി.മനസ്സില്‍ ഒരു ക്രിസ്തു കുരിശിലേക്കു കയറിക്കിടന്നു.
എന്തുചെയ്യണം എന്നറിയാതെ ഫാദര്‍ ജോസഫ്‌ ഇരുന്നു.അത്രയ്ക്ക് ഹൃദയ ഭേദകമായിരുന്നു അവളുടെ കരച്ചില്‍.,.ഇത്രയും വര്‍ഷത്തെ വൈദിക ജീവിതത്തിനിടയില്‍ ഒരു മനുഷ്യനും ഇതുപോലെ കുമ്പസാരക്കൂടിനടുത്തിരുന്നു ഹൃദയം പിളര്‍ന്ന്നിലവിളിച്ചതായി അദ്ദേഹം ഓര്‍ക്കുന്നില്ല.പലതവണ ക്ലാരെ എന്ന് വിളിച്ചെങ്കിലും കരച്ചില്‍ നിന്നില്ല.മിനിട്ടുകള്‍ നീണ്ട തീവ്രമായ നിലവിളിക്ക് ശേഷം ക്ലാര ഒന്നടങ്ങി.അവളുടെ ചങ്കിലെ ദുഃഖത്തിന്‍റെ മേഘവിസ്ഫോടനത്തെ ഏറ്റുവാങ്ങാന്‍ മഴയത്ത് നില്‍ക്കാന്‍ ശിക്ഷ വിധിക്കപ്പെട്ട ഒരു ബാലന്‍റെ മനസ്സുമായി ഫാദര്‍ തയാറായിരുന്നു.
അനക്കമൊന്നുമില്ല
.
അദ്ദേഹം തല തിരിച്ചു നോക്കി.
അച്ചന്‍ വേവലാതിയോടെ പള്ളി വരാന്തയിലേക്കിറങ്ങി.മങ്ങിയ വെട്ടത്തില്‍ ക്ലാര നടന്നു പോകുന്നത് അദ്ദേഹം അതിശയത്തോടെ അതിലധികം വിങ്ങലോടെ കണ്ടു നിന്നു.
തിരിച്ചു പള്ളിക്കകത്ത്‌ കയറിയ ഫാദര്‍ കുമ്പസാരക്കൂടിനടുത്തു കിടന്ന പ്ലാസ്റ്റിക്‌ കവര്‍ കൈയിലെടുത്തു.
ഒരു സാരി......മന്ത്രകോടി പോലെ.
പൊട്ടിയ ഒരു താലിമാല.
പിന്നെ....ഒരുള്‍ക്കിടിലത്തോടെ അദ്ദേഹം കണ്ടു.കഠാരയില്ലാത്ത ഒരു തോലുറ.!!
ഫാദറിന്‍റെ ഹൃദയത്തിലൂടെ ഒരു വാള്‍ കടന്നുപോയി.
വേപഫുവോടെ ആ വൃദ്ധന്‍റെ മനസ്സ് ക്ലാരയ്ക്ക്‌ പിറകെ പാഞ്ഞു.
തണുത്ത ആ രാത്രിയില്‍ അനേകം മനോവേദനകളുടെ സ്പന്ദനങ്ങള്‍ ഏറ്റുവാങ്ങിയ മരക്കൂട് ഒരു പൊള്ളയായ നെഞ്ചിന്‍ കൂട് പോലെ വിറപൂണ്ടു നിന്നു.
എന്ത് വേണ്ടൂ എന്നറിയാതെ അതിന്‍റെ നിഴലില്‍ വൃദ്ധനായ ആ പാതിരിയും.
(കടപ്പാട്-ശ്രീ ബോബി ജോസ് കട്ടികാടിന്‍റെ ഹൃദയ വയലിനോട്‌),)
